دانلود ترجمه مقاله بقای ایمپلنت های دندان های مجاور در بیماران پره دیابتی و افراد سالم – وایلی ۲۰۱۹

بقای ایمپلنت های دندان های مجاور در بیماران پره دیابتی و افراد سالم از لحاظ بدنی در پنج سال گذشته

Survival of adjacent-dental-implants in prediabetic and systemically healthy subjects at 5-years follow-up

۱- معرفی

۲- مواد و روش ها

۲-۱- راهنمایی های اخلاقی

۲-۲- استراتژی مطالعه و موضوعات

۲-۳- معیارهای لازم برای شرکت کنندگان در این آزمایش

۲-۴- پرسشنامه

۲-۵- ویژگی های ADI

۲-۶- وضعیت بالینی و رادیولوژیکی پری ایمپلنت

۲-۷- هموگلوبین A1c

۲-۸- آنالیز های آماری

۳- نتایج

۳-۱- خصوصیات گروه مطالعه

۳-۲- پارامترهای مرتبط با ایمپلنت

۳-۳- پارامترهای التهابی بالینی و رادیولوژی

۴- بحث

۵- نتیجه

منابع

چکیده

زمینه: بقای طولانی مدت ایمپلنت های دندانی مجاور (ADI) در بیماران مبتلا به پیش دیابت بررسی نشده باقی مانده است. 
هدف: مطالعه ی بالینی در ۵ سال گذشته به هدف مقایسه ی بقای ایمپلنت های مجاور در افراد پیش دیابتی و دیابتی می باشد. 
مواد و روش ها: افراد پیش دیابتی (گروه A) و غیر دیابتی (گروه B) تحت عمل توانبخشی دندان با استفاده از روش (ADI) قرار گرفتند و ارزیابی شدند. اطلاعات مربوط به جنس، در سنی که درمان شروع شده و دوره هایی که در آن ها پیش دیابت ( در طول سال) بروز پیدا کرده و سابقه ی خانوادگی در دیابت از افراد مورد آزمایش جمع آوری شد و سطح هموگلوبین A1c (HbA1c) نیز ثبت شد. اطلاعات مربوط به کاشت دندان (اندازه ی دندان، پروتکل بارگیری ( اعمال مستقیم یا غیر مستقیم نیرو بر روی ایمپلنت)، خصوصیات سطح، نوع ترمیم و مدت زمان عملکرد) ثبت شد. عمق میله دندان (PB)، خونریزی حین پیچ کردن (BOP)، و شاخص پلاک (PI) اندازه گیری شد و میزان تحلیل استخوانی لبه ی میانی و لبه ی پشتی (CBL) ثبت شد. اگر Pvalues کمتر از ۵/۰ باشد از لحاظ آماری معنی دار در نظر گرفته می شود.
نتایج: ۷۹ مرد ( ۳۹ نفر در گروه A و ۴۰ نفر در گروه B) مشمول این آزمایش شدند. سن افراد در گروه A و گروه B 54.3 ± ۳٫۶ و ۵۱٫۲ ± ۲٫۴ به تریب بوده است. در گروه A پیش دیابت در افراد به مدت ۵٫۴ ± ۰٫۲ سال قبل تشخیص داده شد. بیماران در گروه A نسبت به گروه B بیشتر دارای سابقه ی خانوادگی و ارثی بودند. ۳۹ نفر از افراد (ADI) در گروه A و ۴۰ نفر از این افراد در گروه B جای داده شدند. روزی یک بار مسواک زدن در ۷۹٫۵% گروه A و ۸۲٫۵% از افراد گروه B گزارش شده است. کاشت دوره ای در PI(P<.001)، در BOP(P<.001)، در PD(P<.001) و میزان تحلیل استخوانی در سطح میانی(P<.001) و در سطح پشتی(P<.001) محاسبه شد و همچنین سطح HbA1c (HbA1c) در گروه A بالاتر از گروه B بوده است. میزان بقای ایمپلنت ها در گروه A و گروه B 100% بوده است.
نتیجه گیری: اگرچه ADI می تواند در بیماران دارای پیش دیابت بقا داشته باشد، ولی میزان التهاب بافت نرم و میزان تحلیل استخوانی(CBL) در این افراد به مراتب بیشتر از افراد کنترل غیر دیابتی می باشد.

۴- بحث

نتایج تحقیق حاضر فرضیه ی پیشنهادی را تایید می کند، زیرا PD، BOP، PI و CBL در اطراف ایمپلنت در بیماران پیش دیابت در گروه A نسبت به گروه B بزرگتر شدند. نتایج ما نشان داد که میزان HbA1c در حدود ۵ سال پس از عمل کاشت در گروه A تقریبا ۱٫۵ برابر نسبت به گروه B افزایش یافته بود. به خوبی گزارش شده است که هایپرگلایسمی دراز مدت باعث افزایش استرس اکسیداتیو در بافت ها توسط افزایش شکل گیری و تجمع AGEs می شود(۱۴-۱۷). علاوه بر این، واکنش بین محصولات نهایی و گیرنده هایشان، بیان سیتوکین های پیش التهابی را افزایش می دهند. این سیتوکین ها شامل TNF-α، IL-1β و IL-6 هستند که در مایعات بدن از جمله سرم و GCF افزایش می یابند (۱۴-۱۷). تجمع چنین سیتوکین های پیش التهابی در GCF و مایعات بین شیارهای پری ایمپلنت متقابلا باعث افزایش پیش التهاب در بافت های پریودنتال و پری ایمپلنت می شود (۱۸,۱۹,۲۲,۲۳)؛ و در نهایت ممکن است موجب از بین رفتن استخوان حمایت کننده در اطراف دندان های طبیعی و کاشته شده شود (۱۸,۱۹,۲۳). با این وجود، اگر سطح گلیسمی خون به شدت حفظ شود (که می تواند از طریق مصرف دارو و یا کنترل رژیم غذایی صورت گیرد)، ایمپلنت های دندانی می توانند چسبیده به استخوان باقی باشند و از نظر عملکردی نیز در مقایسه با افراد سالم، پایداری لازم را داشته باشند(۲۴,۲۵). شواهد و مدارک فراوانی در فهرست مطالعات چاپ شده ی پیشین وجود دارد که ایمپلنت ها می توانند ۱۰۰% بقا را در بین بیماران مبتلا به دیابت کنترل شده نشان دهند (۲۵-۲۸).


download